Ik en mijn Tinder
Vol zelfspot en ironie
Niet geschikt voor gevoelige lezers
Daar ga ik dan- nog ne keer op Tinder.
Begint al met 27x m’n foto’s aan te passen. Ik wil dan vooral mezelf zijn, maar ook, bewust, die foto’s met puist en slaapkop bewaren voor later. Er zijn grenzen, Marjolein.
Of toch maar eentje ertussen droppen? Wat zou ik doen? Want dat is ook mij... mmmhh.. toch maar niet. Niet vandaag. Ik kan nog altijd zien, later. Of niet
Een tekstje over mezelf. Oh boy. Nadenken wil ik hier echt niet over doen. Hupsa. Gewoon wat woorden die bij me opkomen en klaar. #done.
Zoektocht gestart.
Ah nee, shit, leeftijdscategorie. Afstand. Mmmhh? Ik val wel op oudere mannen. Maar ook weer niet te oud. Da’s ne lastige, toch? Iemand van 50 kan ook 44 zijn en andersom. Ik zie dat bij mezelf. Niet dat ik me 50 voel, integendeel. Toeme, allé, ik kies maar wat en dan pas ik dat later wel aan. 42-47, zoiets?
Afstand? Euhm... I don’t care eh. Of wacht, in deze bizarre tijden, is het misschien wel leuk dat ‘em niet te ver woont. 25 km. Dat staat schoon.
En we zijn vertrokken.
Wow... mag ik even lachen? Wat is dees? Nieje.. Wil ik dit?
Ik merk dat ik zelfs nog geen seconde de tijd neem bij de meeste profielen. Heel snel gaat dat op dat kruisje. Nee, ik swipe dus niet. Dat lukt niet altijd, of zo. Of dan swipe ik eens verkeerd en dan moet ik die match ontheffen en al... nieje. Ik blijf bij mijn kruisje.
Hoe hard het me opvalt dat ik enorm, maar dan ook énorm kieskeurig ben en af ga op een spreekwoordelijke klik met de eerste foto. Noem me oppervlakkig, kortzichtig, materialistisch,.. wat je maar wilt. Laat ons effe eerlijk zijn. Tussen ons gezegd en gezwegen: Tinder blijft een vleeskeuring. En deze keer doe ik gretig mee. Mijn brein volgt de app waarvoor de app is ontworpen. Loeren en swipen. Simpel. Vandaag doe ik mee. Breinloos swipen. In mijn geval, breinloos kruisje duwen.
Zonnebrillen verdwijnen instant. Ik vind ogen belangrijk. Koersfietsen zeg ik salut tegen! Schuin hangend tegen de cabrio: bye! Laat staan geposeerd achter het stuur. Ook weg dus.
Het leuke eraan is: ik hoef je geen waarom te geven.
Breinloos, remember.
Beste man. Laat je kinderen gewoon weg op die foto’s. Ik geloof wel dat je een goede papa bent. Gun die mannekes hun privacy. Wat zegt de mama daar eigenlijk van? Ik heb niets tegen het feit dat jij kinderen hebt, maar het is oké dat je het gewoon deelt in je begeleidend schrijven.
Ik val niet op ontblote lichamen zonder kop. Nog minder op een halve penis mét bierbuik zonder kop. Tenminste, niet op foto.
Jammer dat je soms alleen je hoofd op de foto zet. Dan zien wij, vrouwen, dus mee in je neusgaten. Een selfie is tof, maar een stuk lijf of achtergrond erbij, is aangeraden. Nog geen zin om je neusharen te moeten gaan tellen. Laat staan, bij te knippen.
By the way: zal ik ook nooit gaan doen - laat dat duidelijk zijn.
Een quote of een zicht van de bergen: da-ag. Ik wil een mens zien op die eerste foto. Een mens met een lijf en een kop. Zonder zonnebril. Gewoon. Of toch iets dat gewoon kan genoemd worden.
Opvallend dat je je persoonlijkheidstype vermeldt in je beschrijving. In die vier letters staat veel en misschien voor anderen ook niets.
Daarnaast heb je nog de 3 letterwoorden: ONS en de FWB. Het duurde even eer ik de hoe en wat doorhad. Maar een mens leert snel de Tinder-taal. Met vallen en opstaan.
En dan heel af en toe klik ik op dat groene hartje.
IT'S A MATCH
Wat nu gedaan? Bericht sturen of de man eerst laten reageren? Wat met dat gedoe over ‘Mannen moeten kunnen jagen’ ? Geldt dat hier ook?
Ik vermoed het. Ik wacht dus af.
‘Hey Marjolein, waar woon je?’
Wel euhm... origineel. #not
Ik maak een licht sarcastisch mopje. Benieuwd of je dat aankan.
Sarcasme antwoorden met sarcasme vind ik hilarisch.
We have a winner.
Alleen... ‘t gebeurt zelden.
It’s all about expectations.
(Ik hoor je al denken: ‘Als je zo moeilijk bent, ga je nooit aan een lief geraken!!’
Mannekes, serieus... ‘t Is Tinder #forreal)
En dan... soms... hupsa. Zijn we vertrokken en lig ik regelmatig te glimlachen achter m’n smartphoneschermpje. Jeuij. Wat leuk. Dat chatten vind ik nog wel tof. Heerlijk tijdverdrijf tijdens de eenzame Corona-avonden.
Wanneer hij dan op een originele manier me op date vraagt, word ik enthousiast. Maar laat ons vooral het woordje date niet uitspreken. Dat klinkt dan weer zo serieus.
Mannen, trust me, ik ga morgen echt niet met m’n valies aan je deur staan. Trouwen met een vreemde heb ik al eens gedaan: pakt dat ik dat niet nog ne keer ga doen. Relax. We gaan elkaar gewoon in real life ontmoeten.
Met een wandeling doen we niets mis, toch? De vriendinnen ingelicht. Locatie gedeeld. Telefoonnummer van Hem doorgestuurd. Ik ben safe. #Ready.
Hoe gaat zijn stem zijn? Ga ik hem grappig vinden? Ik hoop dat ik de weg vindt.
Meer vraag ik me meestal niet af. Ik durf wel eerlijk te zeggen- ja, ook na 30 minuten- dat het niet klikt. Ik ga nu niet tegen m’n zin de avond vullen. Niks van. Beter gewoon eerlijk zijn. Duidelijk zijn. Simpel. Geen gedoe.
Dat gedoe komt wel later. Als we verliefd zijn en ik de dramaqueen in mezelf eens loslaat. #zelfkennis
Het is telkens al wel gezellig geweest. De 3 keer dat ik heb durven afspreken.
Alleen kwam er niet bepaald een vervolg op die eerste keer. Als’t er niet is, dan is’t er niet. Zo is dat gewoon. #Simpel. Alweer.
Teleurgesteld ben ik voorlopig nog niet geweest. Het is vooral ook fun en uit je comfortzone stappen, dus dat vind ik leuk. Heb er ook telkens wel voor gezorgd dat de date-activiteit an sich me ook wel deugd deed. Zo is het altijd ‘a winner’ !
Tinder afsluiten? Profiel verwijderen?
Of toch maar laten staan.
Ben ‘t effe beu. Ik kom later wel terug. Of niet.
Dat kan dan eh. Effe verdwijnen.
See you later, alligators.
volg je me al op Instagram? Daar deel ik graag mijn hersengekronkel met jou
