Ik leef in een wereld van intensiteit.
Naar aanleiding van een coaching voorbije week, wil ik graag dit verhaal met jullie delen. Als een eventuele hulpbron.
Intens. Wikipedia: zeer krachtig, hevig. Fel, hevig, sterk.
Intensiteit. Wikipedia: het intens zijn, de hevigheid, sterkte.
Ik leef in een wereld van hevigheid, het fel zijn, het zeer krachtig zijn.
Er is veel "té". Er is vooral veel. Altijd veel. Altijd sterk.
Iets grappig, is vaak voor mij heel grappig. Iets triest is voor mij heel triestig. Een "in between" lijkt voor mij niet te bestaan. Of.. dat voel ik niet.
Ik voel alles intens. Ik voel hevig.
Ik hoor sterk. In een restaurant zoek ik steeds de fictieve off-knop om de gesprekken van de omzittenden niet te horen. Het vraagt vaak heel veel moeite om op drukke plaatsen af te spreken met iemand.
Licht is vaak te sterk.
Een lamp die een zeer hoog piepsignaal geeft.
De verkeerslichten lijken soms te schreeuwen door hun licht. Een rood licht kan ik vaak niet meer aankijken. Dan wil ik liefst van al mijn zonnebril opzetten.
Je vertelt mij een verhaal en ik zal mee wenen als jij weent, ik zal mee schaterlachen als jij het grappig vindt. Niet om jou te plezieren, wel omdat ik het zo ervaar.
Genieten is dubbel genieten. Blij zijn is dubbel blij zijn. Kwaad zijn is dubbel kwaad zijn. Verdrietig zijn is dubbel verdriet hebben.
Althans, zo lijkt het voor anderen. Zo probeer ik het te vergelijken om het uit te leggen.
Aanstellerij. Dat wordt me al wel eens verweten.
Als kind had ik vaak te maken met onbegrip. (Als volwassen mens ook nog wel eens.)
Ik was "zo anders". Dat merkte ik zelf ook wel op, maar ik kon nooit benoemen wat het dan juist zo anders maakte. Ik liet al gemakkelijk een traan. Uit onbegrip, uit té veel. Te veel emoties, te veel indrukken, te veel verhalen. En dan werd ik " de zielige". " De zwakke". En als kind komt dat heel zwaar binnen. Laat staan voor iemand met mijn manier van prikkelverwerking.
En dan kwam er tijd om verliefd te worden. Had iemand mij alsjeblief kunnen verwittigen voor deze emoties?!
Ook dat is dubbel verliefd zijn voor mij. Mijn hart dat wild te keer gaat, een dierentuin vol in mijn buik in plaats van schattige vlinders. En dan volgt het liefdesverdriet... Ooh, help. Doodgaan. Pijn. In elke vezeltje van mijn lichaam. En niet meer kunnen functioneren. Kapot gaan.
hahaha... Drama. Zo lijkt het soms wel. Drama. Omdat alles té is.
Omdat ik alles als té ervaar.
Ikzelf beschouw het niet als drama. Want het is allemaal zo intens en vaak is het ook gewoon té veel voor mezelf. En dan wil ik even vluchten. Vluchten naar een plek waar het stil is. Stil van prikkels. Niet omdat ik de anderen niet meer leuk vind. Niet omdat ik weg wil lopen van realiteit. Wel omdat ik even weg wil zijn van té veel. Wel omdat ik even tijd nodig heb om alles te laten verwerken. Wel omdat ik even zo weinig mogelijk wil ervaren. Om mijn brein wat te laten rusten.
Het lijkt alsof elke prikkel die binnenkomt ( zien, horen, voelen, ruiken, proeven,..) enorm wordt uitvergroot. Een paprika proeft alsof ik chilipeper in m'n mond neem. Een kaars die wordt uitgeblazen ruikt alsof er een brand ontstaat. Pijn voelt aan alsof er een stukje wereld vergaat. Blij zijn is alsof heel mijn lichaam opwarmt.
Omwille van die reden heb ik bewust de keuze gemaakt om het volgen van het nieuws van de wereld te beperken. Het leed van de wereld werd ook mijn leed. Het verdriet dat een ander werd aangedaan, werd ook mijn verdriet.
Dat mocht stoppen van mij. Niet omdat het mij niet interesseert. Niet omdat ik niet in de realiteit wil leven. Wel omdat het voor mij té is.
Ik hou van oprechtheid, ik hou van authenticiteit. En daar hoort voelen bij. Daar hoort tonen wie je bent bij. Dan pas maak je écht contact.
Ik kan heel moeilijk een figuurlijk masker opzetten.
Dus ik wil ook niet "niet voelen". Ik wil gewoon kei hard gewoon mezelf zijn. En liefst van al wil ik ook dat anderen ook gewoon zichzelf kunnen zijn. Want dan leven we onze realiteit. In zo een wereld word ik gelukkig.
Ik heb in al die jaren ook wel geleerd dat dat perfect samen kan gaan. En ik heb zo mijn eigen microklimaat opgebouwd met vriendschappen en connecties die authentiek zijn. Die me begrijpen in mijn wereld van "té".
Maar ook gewoon geleerd om met die "té" om te gaan. Om te genieten van de wereld waarin ik leef.
Om op tijd rust in te lassen. Om een fictief harnas aan te trekken om niet alles te voelen wat anderen voelen. Om te leren ook een "in between" te voelen. Om mezelf terug te trekken wanneer het weer even te veel prikkels zijn geweest. Om me niet schuldig te voelen wanneer ik dat doe. Om me niets aan te trekken wat "anderen " ervan denken. Om gewoon mezelf te mogen zijn. Om gewoon mezelf te zijn.
Het durven beschouwen als een enorme kracht, al dat voelen. Het maakt een deel uit van wie ik ben en, ok al heeft het een tijdje geduurd vooraleer ik het doorhad, maar het bezorgt mij gigantisch veel goeds. Zo in het leven staan, zo het leven ervaren, maakt mijn contacten tot anderen ook zeer intens, echt en oprecht. Ook liefde en vriendschap wordt heftig en sterk.
Ondanks dat het vaak "té" is, ben ik ook wel dankbaar dat ik al die dingen mag ervaren. Dat intens leven is voor mij ook gewoon gelukkig zijn. Dat voelen schept ook heel wat mogelijkheden.
Dat is mooi.
Iets om te koesteren.
Intussen weet ik wat er gaande is daar boven in mijn hoofd vol hersenenmateriaal. Het verwerkt de prikkels op een andere manier. En daar is niets mis mee.
Maar wat deed het me deugd om te horen dat het dat maar is.
Ik ben blij dat ik hoogsensitief ben. En ik ben blij dat ik niet alleen ben.
Zijn er dingen herkenbaar voor jou? Wil je graag meer informatie? Wil je ook weten hoe om te aan met hoogsensitiviteit? Wacht dan niet langer om je te informeren bij specialisten.
Ikzelf heb psycho-educatie gekregen bij het Huis Voor Veerkracht.
www.huisvoorveerkracht.be
