Wanneer Dory gelijk heeft

Ken je Dory? De blauwe vis in Finding Nemo en Finding Dory. Ik hou van haar. Het is een doktersvis - zo blijkt - die in de film de grappige vis speelt die alles heel snel vergeet. Ik lach altijd met haar en tegelijk vind ik haar ook een beetje zielig. Maar … ik hou van Dory.

Het was in El Gouna, Egypte, waar ik enkele weken geleden ben gaan snorkelen in de prachtige Rode Zee. Potverdekke… wat was het daar PRACHTIG! Zo een moment dat je niet kan beschrijven. Dobber ik daar met mijn vinnen, de snorkel op in het helderblauwe water. Geen geluid. Geen prikkel. Enkel schoonheid. Pure, ware, krachtige schoonheid. Alle kleuren van de regenboog - and beyond- zag ik daar in allerlei vormen. Vissen. Planten. Rotsen. Koraal. Wauw. Wauw. Wauw.

Wondermooi.

En plots... ook Dory. Wacht? Really? Dory, is that you? Aaaarghh… you sweetheart. I love you.

Tranen doen het niet wanneer je onder het water hangt. Maar miljaar… die kwamen wel wat later wanneer ik op het bootje zat. Tranen van verbijstering, van overdonderd te zijn, van blijdschap, van intens gelukkig zijn.

Niet wetende dat ik op weg was naar nog meer van dat moois.

Moet je weten dat ik net een hele familie dolfijnen rond me had zien spelen.

Die ongelooflijk waanzinnige en machtige dieren. Dolfijnen. Trust me. Ze waren met veel.

En we gingen verder. Naar nog meer moois. Heldergroen water. Of was het een andere kleur? Die ene kleur die je niet kan beschrijven. Maar je ziet de bodem. En meer... niet.

Want er is niets meer.

Je staat daar midden in de zee.

Te staan.

Stil te wezen en proberen te vatten wat er je overkomt.

Geen prikkels. Geen lawaai. Gewoon jij. En het water. En het witte zand onder je voeten. Meer.

Niet.

Uiteraard sprak Dory niet tegen me daar in de wondermooie onderwaterwereld. Ze zweeg. Ik begreep het wel. Het is ok, Dory.

Drie weken later vertrok ik met Eve van Inspirational Yoga op weekend. Voor de 4e keer organiseerden we ons Luxe Yoga & De-Stress Weekend. We geven dan verschillende coaching sessies, yogalessen, meditatie -en/of visualisatie oefeningen.

Wanneer Dory tegen me sprak, lag ik op een yogamatje te genieten van een krachtige visualisatie oefening. Deze ging over je krachtdier vinden.

Denk jij nu ook aan een tijger of een leeuw of een arend of .. een dolfijn?

I admit… ik ook.

Je komt ergens uit een grot en je ziet prachtige natuur. Er is ook een zee. Je laat je leiden door wat je voelt en wanneer je je krachtdier tegenkomt, kan je het een vraag stellen. Zo een vraag waar je nu écht eens een antwoord op wil krijgen. Je kent ze wel, die levensvragen. Die vandaag mega belangrijk voor je is. Misschien morgen niet meer.

Sta ik daar.

Alleen.

En ik zie de zee voor mij. Ik kan niet snel genoeg in dat water gaan. Gaan zwemmen. En ja hoor, ik wil mijn dolfijn tegenkomen. Want ik ben ervan overtuigd dat dat mijn krachtdier gaat zijn.

Ik zie maar geen dolfijn. Nergens te bespeuren. Ik zwem en kijk alle kanten op. Ervan overtuigd dat ik zo dadelijk die dolfijn ga kunnen bevragen.

Helaas.

Geen dlofijn.

Maar wel... DORY!!!!

Dory… jij weer. Ben jij mijn krachtdier? Jij, gekke vis, die alles vergeet. Ben jij het?

Ik stelde haar mijn vraag. (ik had eigenlijk geen échte levensvraag, maar wel eentje dat ik op dat moment wel belangrijk genoeg vond. Of zo.)

Ze keek me aan, ze lachte en ze nam me gewoon mee. Nietszeggend. Hey, maar, Dory, ik wil echt wel een antwoord!

Opnieuw gaf ze me die blik... Er kwam geen woord. Een geruststellende knipoog en me vooral mee willen laten genieten van het zwemmen in die prachtige zee.

NEE! Dory! Ik wil weten wat jij mij te zeggen hebt.

Dory heeft me nooit iets verteld. Maar ze heeft er voor gezorgd dat ik heb kunnen genieten van een onvergetelijke rit met haar in de zee.

Zonder woorden. Zonder zorgen. Zonder antwoorden, maar er waren ook geen vragen meer.

Logic will get you from A to B, Imagination will take you everywhere - Albert Einstein

Voor mij was het eerder een bevestiging. Een week eerder was ik namelijk in tranen uitgebarsten bij een vriend toen we het hadden over de zin van het leven. Het waren tranen van opluchting. Dat moment dat je beseft dat het allemaal gewoon goed is. En ik geen vragen meer had. Dat de vragen die ik me altijd al in duizendvoud stelde, niet meer nodig waren.

Het was ok.

Het is ok.

Wil ik hiermee gezegd hebben dat ik me nooit meer vragen zal stellen? Nope. Ik ken mezelf.

Maar ik voel rust. Voor nu. En dat is fijn. Gewoon fijn.

Wil je meer weten over het weekend, oefeningen en/of coaching? Feel free om me een berichtje te sturen. Ik geef graag een antwoord op jouw vragen.

Want ook jij verdient die rust.